Paul Rampelt

Ech bän esi gekrinkt!
Daot meß ich Ech hegd sohn,
mer wä Ir vu mer dinkt –
Ir meßt mich uch verstohn!

Ech wor Ich änj troa, mer ich
Vu Mätglädschuft näst healt,
hu baold det „Treßichjehrich“
als Netmätgläd erfeallt!

Ir wäßt, ech hu sänjt Johren
af menj beschidän Uërt,
Ech Organisatoren
de Bädräch-Sorch erspuërt.

Hu mät Beduëcht no‘m Iëßen –
vum Nober, frocht nor diën,
Ir Zegdung eosgeliësen
und glech zeräckgegiën!

Nea giët er Orden, Ihren –
Nor Mätglädder kun drun! –
Und ech? Ech weall net stiren –
Wat wärden ech bekun?

Bäm Hulzflisch, Bäer uch Daonzen
sänjt ville Johre fleßich –
Wat healft et mer – hiesch laontsem
wärden et noch ist treßich!

Ech weall mich net beklon –
mer wä Ir vu mir dinkt –
nor meß ich noch ist sohn:
Ech bän esi gekringt!

(Wä long klanjt noch menj Mottersproch…? – 1993)

.

.