Herbert Drotloff (Nostalgie – Detsch uch Saksesch)

Aladin äm Morjenlånd
wōr en Mängsch mät vill Verstånd.
Hië wast dea schiun wat em dīt
dat em durch de Dirren kitt.

Hegt äs nemest ugewisen
af de Lamp eos dem Orient,
denn mir se schiun kultivierter
und hun eosserdiëm de KENT.

KENT, än Schachteln uch än Stången
kīft em bällig äm Geschiëft,
awer īst än Hoingd uch Jäppern,
dō beku se māgesch Kriëft.

Alle Dirren spraingen af
mēr de Legd uch coadä stohn,
sealvst de allerstroingst Gesätzer
kån em blätzschniël iwergohn.

KENT bäm Dokter, bä den Scheachen,
af der Uni uch bäm Zoll,
bä den Krumpirn, bä den Wēmern
måcht em der de Taschen vuël.

Huëste Sorjen bä den Ämtern,
wō te eabekånt uch fremd,
mät zwië Päckchern kist te viuren,
denn dä ruchen uch nor KENT.

Bäst te krånk, mät griussen Schmärzen,
mest en Stång tea schiun riskīren,
alle Dekter wällen ruchen
oder lossen dich krepīren.

KENT, bäm Stutzer, äm Theater,
KENT, beviur em dich nōch kennt,
und tea frechst dich ängden weder:
„Herr, äm Hemmel, până Kent?“

Aladin dä Weangderlamp
huëst tea līder net gekånt,
KENT, das Sesam öffne dich von heute
git et nor än easerm Lånd.

.

.