Günther Schuster (31.01.2008)

Mir sen de lastich Keakellegt,
ä Medwesch wore mer derhim,
fiur’t Liewën hadde mer änj Zegt,
sen däräm näckest net elin.

Eos Medwesch se mer uefgehähn
well do der Weng wor’t seouër,
äm än der Wealt es ämzesähn,
hu mer zerschlohn dä Treoër.

Mer wule nor uch nor dervun,
gaonz fär ewech vum Keakelstraond.
En aondern hu mer net bekun,
sen net äm Hemmelrech gelaondt.

Et giht es do a’r geat uch feng,
se mistens lastich uch vergnächt,
mer zurpen änj noch gärre Weng
bäs dat äm Hift der Bleatdreack stecht.

Mer känjde nea eas Wealt vergiëßen,
daot Medwesch, wat et nemi gid,
de Keakel eos dem Hift verstiussen,
well nea en biësser Zeakonft kid.

Wat blewt um Ojnd vun easem Drum
no diëm der Daoch en friëßen hut?
….Wonn flecht en Bliët vun enem Bum,
giht di dervun uch net kaputt.

---